Rozdział 7/ Kto to?

Kiedy się obudziłam, spojrzałam na okno nade mną, brzydka pogoda i do tego padało. Od razu wyjęłam pamiętnik spod łóżka i napisałam:

                               Drogi Pamiętniczku!

No cóż pierwszy dzień w Londynie zapowiada się deszczowy. Chyba posiedzę w domu. Nie mam zamiaru być cała mokra, tylko po to bo mi się chce gdzieś iść.

Potem wstałam, wzięłam ubrania i poszłam do łazienki. Na dziś się nie będę malować, bo i tak cały dzień będę w domu. Uczesałam jeszcze włoski w wysokiego koka

I jeszcze raz spojrzałam w lustro. Nie było ze mną dobrze.  Wydawało mi się że bardzo schudłam, włosy były jeszcze ciemniejsze niż przed wyjazdem, oczy były smutne i czerwone. Usta stały się suche i bez smaku. A cera jasna jak mąka. 

-Może ja jestem chora?-spytałam sama siebie.

Potem zeszłam na dół gdzie zauważyłam Kat jak robi śniadanie.

-Hej ch...-nie dokończyła

Upuściła patelnie z jej zawartością na podłogę i zaczęła mnie dotykać po twarzy.

-Matko co się z tobą stało? Chora jesteś czy co?!-spytała

-Sama nie wiem jakoś tak kiepsko się czuję-powiedziałam

-I tak wyglądasz! Ubieraj kurtkę idziemy do lekarza!-rozkazała

Nie sprzeciwiałam się naprawdę źle się czułam, po drodze prawie nie zemdlałam, na szczęście Kat szybko się zorientowała i mnie złapała. 

*u lekarza*

-No cóż mamy już wyniki pani badań- zaczął lekarz.

-Co z nią?-spytała Kat.

-Nie mam dobrych wieści, jedna z pani nerek jest poważnie uszkodzona i musimy natychmiast przeprowadzić opercję aby uratować pani nerkę.-powiedział lekarz.

-Dobrze-powiedziałam, nie pytałam się Kat co o tym myśli ja chce żyć.

-Co powiedziałaś?-spytała

-To co słyszałaś-odpowiedziałam

-Zostawię panie na chwilkę same-wciął sie lekarz, po czym wyszedł.

-Co ci odbiło trzeba to przemyśleć-wydarła się na mnie Katy.

-A co tu myśleć? Ja chcę jeszcze żyć! Jeżeli nie będę miała tej operacji zrobi się ze mnie anorektyczka! 

-Dobra nie chce cię stracić.-powiedziała po czym mocno mnie przytuliła. 

Potem wszedł lekarz.

- I co?-spytał

-Operacja-powiedziałam

-Dobrze w takim razie wezwę pielęgniarkę ona da pani koszule i pojedziemy do sali operacyjnej.

Po tych słowach przyszła pielęgniarka. Dała mi długą koszule, ja poszłam się przebrać, kiedy wróciłam położyłam się na łóżku i zawieźli mnie do sali operacyjnej.

*oczami Kat*

Kiedy zabierali Andzie szybko pobiegłam jeszcze do pielęgniarki.

-Proszę pani a w jakim pokoju ona będzie się potem znajdować?-spytałam.

-Chyba w 38, ale jeszcze panią powiadomię.

*na sali*

Lekarze uśpili mnie, ale zdążyłam jeszcze zobaczyć godzinę: 11:30.

Chce wiedzieć ile mnie operowali. Potem już nic nie pamiętam. Obudziłam się z wielkim bólem głowy. Spojrzałam na zegarek: 18:05. Trochę mi się drzemnęło, ale to nic. Usłyszałam za drzwiami głos Kat i lekarza.

-I jak panie doktorze co z nią?-spytała

-Operacja przebiegła pomyślnie, niedługo powinna się obudzić. Potem będzie co miesiąc musiała przyjeżdżać by dostawać zastrzyki, ale to tylko 6 razy. Potem jej życie będzie takie jak dawniej.-powiedział lekarz.    Na jego słowa zrobiło mi sie lżej na sercu. 

-A kiedy będzie mogła z tąd wyjść-usłyszałam Kat.

-Kiedy będzie wiadomo że jest jej lepiej.-opowiedział jej.

Potem do mojego pokoju weszła Kat, od razu się na mnie rzuciła z wielkim uściskiem.

-Dobra, dobra dusisz mnie!-zaśmiałam się.

-No to jak się czujesz?-spytała

-A lepiej niż przed przyjściem tu.-odpowiedziałam.

Potem przyszła pielęgniarka i powiedziała:

-Dobrze panno Sue może pani iść się kawałek przejść, ale nie biegać, nie skakać i nie krzyczeć.

-Dobrze-odpowiedziałam.

Bałam się wstać ale raz się żyje wstałam, wzięłam Kat pod pachę, żebym się nie przewróciła i poszłyśmy się kawałek przejść.

~~~~~~~~~~~~~

Jak sądzicie kogo Andzia i Kat spotkają na korytarzu?